najpierw chwila wspomnień.

jakiś czas temu wypłynęła na światło dziennie kaseta z zapisanym seksem paris hilton i niejakiego ricka solomona.

powszechnie wiadomo (tzn. wiedzą ci którzy się zainteresowali), że taśma wypłynęła bo rick sprzedał ją jakiemuś producentowi porno.

fast-forward. czasu obecne.

gwiazda pop – britney spears, ostatnio rzuciła (w dosyć interesujący sposób, sms'em) swojego męża – kevina federline'a.

praktycznie natychmiast pojawiła się informacja o tym, że kevin ma w posiadaniu taśmę z nagraniem ich pożycia z czasu miesiąca miodowego. podobno do kevina już się odezwał jakiś producent porno, ale dał za mało.

natychmiast po tej informacji została opublikowana informacja “z obozu britney", że rozważa ona oddanie całkowicie za darmo cyfrowo zremasterowanej wersji tej taśmy. po prostu po to by kevin na tym nie zarobił.

nie wiem na ile poważnie britney faktycznie o tym myśli. mało mnie to boli. po obejrzeniu taśm z pamelą i paris doszedłem do wniosku, że te słynne sex-tapes są mocno przereklamowane, a ich hit polega jedynie na tym, że panie na nich są znane. bo nawet nie są przesadnie ładne.

to co mnie poruszyło w tej historii na tyle, że piszę o tym na tym blogu – jakby nie było mało plotkarskim do tej pory, jest fakt, że przez takich fiutów jak rick i kevin można się całkiem serio wstydzić być facetem. no bo oni niby są? czy może ja mam coś nie halo, że uważam ich zagrania za tak nisko poziomowe, że to już nie jest tylko dno, ale wręcz szambo 30 metrów poniżej?

pojawił się fajny serwis – geolokacja połączona z google maps. podaje lokalizację twojego ip, ale możesz też wpisać dowolne inne.

dla mnie podaje warszawę, ale podobno w stanach potrafi podać czasem z lepszą dokładnością.

niektóre badania mówią, że 70% znaków drogowych jest ignorowane. z drugiej strony stawia sie ich miliony. czy koniecznie?

władze kilku miast w europie przeprowadzają test polegający na całkowitym usunięciu jakichkolwiek ograniczeń. zero znaków, świateł, pasów, nawet nie ma już rozróżnienia co jest jezdnią a co chodznikiem.

idea jaka jest za tym jest prosta – ludzie będą musieli bardziej uważać. patrzeć na innych. dzięki temu staną się życzliwsi.

na razie strefą wolną od znaków są małe miasteczka:

• ejby w danii
• ipswitch w anglii
• ostende w belgii
• makkinga w holandii

i jeszcze kilka innych.

utopia? może. ale działa. liczba wypadków od razu się zmniejszyła – i to znacznie. wynikami są zainteresowani amerykanie ale także przedstawiciele dużych miast w europie (w tym londynu!).

ponad rok temu świat się zachwycał koncepcją klawiatury optimus. potem się okazało, że był to tylko render i całość jest tylko i wyłącznie pomysłem, a nie produktem.

później – pojawiła się 3-klawiszowa klawiatura optimus, korzystająca z tego samego pomysłu – wyświetlaczy na klawiszach.

teraz – jesteśmy już blisko. 12 grudnia ma się rozpocząć przyjmowanie zamówień na 103 klawiszową klawiaturę. na razie jeszcze bez dodatkowych 10 klawiszy funkcyjnych z boku (będą tylko standardowe f1-f12), ale już podobno w pełni działającą.

ceny nie znamy, ale pogłoski mówią coś o 400$. sporo. ale może jednak warto?

sphere online judge to miejsce gdzie możesz pokazać innym ile jesteś wart lub po prostu sprawdzić sam siebie. prezentują ponad 1000 problemów do zakodowania. przyjmują odpowiedzi w praktycznie dowolnym języku. problemy są od prostych (wypisz wszystko co dostaniesz na wejście dopóki nie dostaniesz określonej wartości) bo mocno skomplikowane rzeczy jak rozwiązywanie puzzli, problemy trygonometryczne czy kryptograficzne.

polecam – choćby jako prysznic zimnej wody jeśli uważacie, że wszystko potraficie 🙂

i znowu kde-look.org dostarczyło materiał 🙂 tym razem tapeta/zdjęcie z polski.

dzisiejsza zagadka to praktycznie crosspost z grupy newsowej pl.comp.bazy-danych, ale nie pamiętam dokładnie kto to wtedy pisał – jak się odezwie to oczywiście dam linka.

pytanie jest relatywnie proste.

mamy dwie tabele:

CREATE TABLE tab_a (
pole_a TEXT,
pole_b TEXT
);

 CREATE TABLE tab_b (

     pole_c TEXT
);

wstawiamy do nich testowe dane:

INSERT INTO tab_a (pole_a, pole_b) VALUES ('a', '1');
INSERT INTO tab_a (pole_a, pole_b) VALUES ('b', '2');
INSERT INTO tab_a (pole_a, pole_b) VALUES ('c', '3');
INSERT INTO tab_a (pole_a, pole_b) VALUES ('d', '4');
 
INSERT INTO tab_b (pole_c) VALUES ('e');
INSERT INTO tab_b (pole_c) VALUES ('f');

na razie nic trudnego. teraz – zaraz podam zapytanie o które chodzi, proszę – nie wykonuj tego u siebie. postaraj się domyśleć co to zapytanie zwróci:

SELECT
*
FROM
tab_a
WHERE
pole_a IN ( SELECT pole_a FROM tab_b );

i teraz – co to zapytanie zwróci:

• nic, bo się wywali z błędem. jakim?
• nic, zwróci zero rekordów, ale błędu nie będzie.
• zwróci jakieś rekordy. jakie? ile?

prawda, że proste? na pewno?

to już nie news, ale obiecałem sobie, że skomentuję przy okazji robiąc “plug" do fajnego opowiadania.

tak więc – na fali tego, że samotność w sieci ma być w kinach, kupiłem i przeczytałem książkę (wersja zwana “tryptyk", z dodatkowym rozdziałem i listami od czytelników).

po pierwsze – o ile rozumiem dodanie dodatkowego rozdziału, o tyle listy od czytelników są dla mnie zupełną zagadką. są to w większości typowe maile – po 2-3 zdania, ostre poglądy, zero umotywowania. ot – takie wykrzyczane hasła poparcia lub zbluzgania wiśniewskiego.

co do samej książki – wszyscy wiedzą, że jest smutna. ale to co przeczytałem była wręcz kuriozalne. czytając “sws" miałem wrażenie, że czytam tekst oddany na konkurs: “największa ilość wzruszających historii w przeliczeniu na czas trwania opowieści".

koszmar. co kilka stron kolejny powód do płaczu i zastanawiania się nad okrucieństwem świata. może i nawet sprawnie napisane, ale w pewnym momencie zaczęło to być zabawne. “czy na następnej stronie główny bohater opowie historyjkę jak to mu kiedyś ulubiona żaba spadła z pudełka pod rower? (takie luźne nawiązanie do zabójczej broni 🙂 a może teraz dowiemy się, że bohaterka prawie uratowała kiedyś kotka nad którym znęcali się jacyś zwyrodnialcy – i oczywiście zaserwuje dokładny opis tego co mu zrobili?

dużo bardziej mnie wzruszyły teksty gdzie nie było takiego epatowania nieszczęściem. chociażby “love story" segala (ericha, nie stevena) czy mój absolutny faworyt – “cyberjoly drim" antoniny liedtke (to drugie można przeczytać online) – oba są dalekie od bycia “przyjemnymi, szczęśliwymi", a jednocześnie dzięki temu, że nie dowalają na każdej stronie jakąś smutną historyjką – są zdecydowanie realniejsze i lepsze w odbiorze.

co jeszcze mogę powiedzieć – książkę czytało się z przyjemnością. nie umęczyła (poza tymi “momentami"). ewidentnie autor umie pisać, choć zdecydowanie nie jestem w “targecie".

jeśli miałbym ją komuś polecić to facetom którzy chcą okazać swoją kobiecą stronę (łezka nad książką i już ma się opinię wrażliwego, mimo, że łezka tyczyła wydanych pieniędzy a nie czytanej historii). no i oczywiście kobietom które są spragnione czytania o wielkiej, wspaniałej, czystej miłości. i do tego nie lubią harlequinów – bo tam się wszystko tak cukierkowo dobrze kończy.